Beata Bruggeman-Sekowska
Vandaag markeert 1000 dagen sinds Rusland zijn grootschalige invasie in Oekraïne begon. Deze tragische mijlpaal is niet alleen een herinnering aan de immense menselijke kosten van imperialistische ambities, maar ook aan de keuze die de wereld voor zich heeft: staan we aan de zijde van vrijheid, democratie en soevereiniteit, of accepteren we dat autoritaire regimes hun macht kunnen uitbreiden door geweld?
Duizenden Oekraïners zijn al het slachtoffer geworden van deze agressie, meer dan zes miljoen vluchtelingen zijn over de wereld verspreid, en de Oekraïense bevolking is met een kwart afgenomen. Tegelijkertijd onderstreept dit moment de buitengewone veerkracht van het Oekraïense volk, dat zich blijft verzetten tegen een dreiging die doet denken aan de donkerste hoofdstukken van de 20e-eeuwse geschiedenis.
Een Herhaling van Stalinistische Tactieken
De invasie van Oekraïne is geen geïsoleerd incident, maar onderdeel van Poetins bredere imperialistische ambitie. Om deze motivatie te begrijpen, moeten we terug naar de geschiedenis kijken, naar de machtsdromen van leiders zoals Stalin, Peter de Grote en Catharina de Grote. De manier waarop Catharina de Grote en Stalin hun rijk uitbreidden, met geweld, angst en onderdrukking van vrijheden, is exact wat we nu opnieuw zien in Poetins acties.
De parallellen tussen de strategieën van Poetin en de brute erfenis van Stalin zijn treffend. Van het Molotov-Ribbentrop Pact dat Midden en- Oost-Europa verdeelde, tot de massadeportaties en executies in Polen, Estland, Letland en Litouwen, liet Stalin een spoor van verwoesting achter onder het mom van “bescherming.” Vandaag de dag gebruikt Poetin dezelfde retoriek om zijn acties in Oekraïne te rechtvaardigen.
Er Waren Signalen, Maar We Keekden Weg
Poetins imperialistische expansie begon lang voor de invasie van Oekraïne. Sinds 2008 blijft ongeveer 20% van het grondgebied van Georgië, waaronder Zuid-Ossetië en Abchazië, onder Russische controle. Daarnaast wordt het afscheidingsgebied Transnistrië in Moldavië ook bezet door Rusland. In 2014 annexeerde Rusland de Krim, wat de deur opende voor de oorlog in Oekraïne die we nu meemaken. Maar de wereld draaide haar hoofd weg. Westerse landen hadden de signalen kunnen zien, maar kozen ervoor ze te negeren.
Waarom Dit Ertoe Doet voor Ons
Landen zoals Polen, Letland, Litouwen en Estland waarschuwen al lange tijd tegen Russisch imperialisme. Zij herinneren zich de prijs van appeasement en stilte in het gezicht van agressie. In Polen werden tussen 1940 en 1941 ongeveer een miljoen mensen gedeporteerd naar Siberische dwangarbeidskampen en in 1940 werden bijna 22.000 Poolse krijgsgevangenen, officieren en politieagenten geëxecuteerd in de beruchte Katyn-massamoord. In 1940 annexeerde Stalin Litouwen, Letland en Estland, waarbij tussen 1941 en 1953 600.000 mensen uit deze landen gedeporteerd werden naar afgelegen gebieden van de Sovjet-Unie, waaronder Siberië en Centraal-Azië. Dit aantal was, in verhouding tot de bevolking, gelijk aan het deporteren van de helft van de Nederlandse bevolking. Deze traumatische ervaringen blijven Litouwen, Letland en Estland waarschuwen voor de gevaren van Russisch imperialisme. Zoals de Litouwse minister van Buitenlandse Zaken Gabrielius Landsbergis zei: “De enige manier om Poetins imperialistische ambities te stoppen, is ervoor te zorgen dat de agressor verliest.” De geschiedenis heeft ons geleerd dat een staakt-het-vuren zonder verantwoording alleen maar de agressor versterkt.
Zeg Nee Tegen Imperialisme, Nu en Voor Altijd
Na 1000 dagen is de keuze duidelijk: of we versterken de macht van de agressor, of we verdedigen de democratische waarden die de wereld verenigen. De strijd van Oekraïne gaat niet alleen over soevereiniteit, maar ook over het tegengaan van een gewelddadige ideologie die vrijheid en mensenrechten ondermijnt. Poetins minachting voor deze fundamentele waarden vormt een directe uitdaging voor ons allemaal. Steun voor Oekraïne is niet slechts een daad van solidariteit, maar een verwerping van imperialisme en een keuze voor een rechtvaardiger en veiligere toekomst. Laten we de veerkracht van Oekraïne eren en ervoor zorgen dat deze geschiedenis zich niet herhaalt.
Auteur: Beata Bruggeman-Sękowska is een bekroonde internationale journalist, tv-correspondent, auteur, hoofdredacteur van internationaal journalistiek centrum, Centraal- en Oost-Europa Centrum, bestuurslid en beëdigd vertaler. Ze werd geboren in Warschau, Polen en heeft ook Armeens bloed en wortels in Lvov, Oekraïne.
Photo: ©communications-unlimited.nl
