Interview met Sabine Koopman, Limburgs Statenlid over uitdagingen van onderwijs, jongeren, ondernemers, onze post-Covid-samenleving en over empowerment van vrouwen.
Beata Bruggeman-Sekowska: Madeleine Albright zei ooit: “Het kostte me vrij veel tijd om een stem te ontwikkelen, en nu ik die heb, zal ik niet zwijgen.” Je bent statenlid en je hebt besloten om in maart deel te nemen aan de regionale parlementsverkiezingen. Dus jij gaat ook niet stil zitten. Wat zijn de belangrijkste gebieden waarop u zich wilt concentreren?
Voor mij zijn de belangrijkste gebieden waar ik mij voor ga inzetten gezondheid/zorg, veiligheid, laaggeletterdheid en het vestigingsklimaat voor bedrijven/ondernemers in Limburg. Bij gezondheid denk ik bijvoorbeeld aan onze jongeren die nu nog steeds worstelen met de gevolgen van de nasleep van de COVID pandemie. Naast een leerachterstand kunnen zij ook bijvoorbeeld depressieve klachten hebben ontwikkeld. Ik zie kansen door bewustwording voor ouders/ jeugd/ docenten, gegeven door professionals vanuit de zorg. Maar ook bijvoorbeeld een item als diplomaflexibiliteit voor deze grensregio bij de tekortberoepen, zoals in de zorg.
Ik maak mij zorgen over het veilig kunnen opgroeien in Limburg; er zijn veel (drugs) criminelen die onze jongeren willen verleiden met snel geld. Er bestaat al een programma dat op een van de MBO koepels ingezet wordt; ik zou graag een verbreding van de uitrol van dit programma willen zien.
Verder is het belangrijk dat je in Limburg fijn kunt wonen; we willen allemaal een (t)huis, in een omgeving waar je kunt genieten van cultuur, sport, natuur. En er moet ook voldoende werk zijn. En daar komt het belang om de hoek kijken van ondernemerschap en het zich willen vestigen in Limburg van bedrijven. Maar ook de sociale leefbaarheid die bijvoorbeeld horeca voor de kleine kernen en dorpen met zich meebrengt. Alles wat in het verlengde van al deze punten ligt, kan rekenen op mijn inzet en aandacht.
Je bent goed op de hoogte van de problematiek rond onderwijs en jeugd.
Inderdaad, onderwijswereld ken ik heel goed. Ik heb al 26 jaar gewerkt als docent op basisscholen in het Nederlandse onderwijssysteem en dyslexie specialist.
Ik heb ook contacten opgedaan in het internationale onderwijssysteem. We hebben o.a. onze systemen vergeleken en wat ik meekreeg over de Internationale school en de mogelijkheden die kinderen daar krijgen, de inzet en betrokkenheid van de leerkrachten, vond ik fantastisch.
Ik heb daarnaast mijn opleiding tot M SEN dyslexiespecialist tijdens mijn leerkrachtloopbaan gedaan. Helaas bleek ik niet in de school als dyslexiespecialist inzetbaar. Er was wel een visie dat dit kon, maar het buiten de hokjes denken met betrekking tot andere taken voor een leerkracht, was nog geen realiteit. Eigenlijk zie je het ‘hokjesdenken’ overal wel in de maatschappij terug. Ik vind dat jammer; want juist door samen met afdelingen of disciplines te werken kom je tot een betere afstemming voor de burger/ betrokkene. Lever maatwerk en toon lef!
Dyslexie en dyscalculie worden nog steeds als iets negatiefs bestempeld. Kinderen worden bestempeld als kinderen met een beperking, maar deze kinderen hebben nog zoveel andere talenten? Wat zegt jouw ervaring erover?
Ik heb mij van de week groen en geel geërgerd toen ik een uitzending op de nationale televisie zag, met daarin een Kamerlid die dyslexie betitelde als ‘het hebben van extreem weinig talent voor lezen en spelling’. Wat ontzettend vervelend als er o.a. zulke kul uitgezonden wordt en er weer veel mensen zullen zijn die dit geloven. En wat doet zo’n uitspraak met een kind die dyslexie heeft en dat gehoord heeft?
Dyslexie en dyscalculie zijn voorbeelden van leerstoornissen. Dat betekent niet dat een kind het niet kan, maar het betekent dat je op zoek moet naar wat voor dat kind werkt. Accepteer dat het kind vaak in kleine stapjes vooruitgaat en dat deze vooruitgang een topprestatie is! Het is juist belangrijk om te kijken naar waar een kind goed in is en die talenten in te kunnen zetten. Ik vind kinderen met dyslexie bijvoorbeeld vaak juist heel creatief in het bedenken van oplossingen, een enorm doorzettingsvermogen hebben en keiharde werkers! Zorg dat je kind dit weet, zijn/haar talent kent en het gevoel van eigenwaarde goed wordt/blijft.
Beperkt is alleen diegene die in beperkingen denkt.
Je wilt ook aandacht vragen voor de gezondheidsproblematiek van jongeren. Covid 19 en 42 weken lockdown leidden tot ernstige problemen voor kinderen en hun gezinnen en de resultaten zijn nog steeds voelbaar en zullen gevoeld worden. Vergelijk het met de trein die een paar uur later vertrekt en zonder vertraging op dezelfde bestemming moet aankomen. Kunnen we verwachten dat kinderen die zich emotioneel en psychisch niet goed voelen de verwachte schoolresultaten in kortere tijd zullen halen?
Nee, we mogen dit wat mij betreft zelfs niet verwachten. Schoolprestaties kunnen pas optimaal zijn, als je goed in je vel zit. Het is van belang dat de omgeving leert herkennen wat de signalen zijn. Ook van belang is afstemming van bijvoorbeeld hetgeen je vraagt van een leerling. Er moet ruimte in je hoofd zijn om tot leren te komen. Een docent beseft dat en handelt er naar. Maar ook deze docent moet dan niet gebonden zijn aan de einddoelen van dat jaar. Hoe zou het zijn als er gefaseerd gewerkt kan worden? En als dit systeem/ schooljaardoorbrekend kan? Dus dat de lesstof vanaf de achterstand tot het eind, over een langere periode wordt verspreid.
Er is extra geld voor gemeenten tot en met schooljaar 2024-2025 waarmee zij de samenwerking met scholen, kinderdagopvang, buitenschoolse opvang, (jeugdgezondheids)zorg, bibliotheken en andere partijen maatregelen nemen om de vaardigheden van leerlingen op cognitief, executief, sociaal en emotioneel vlak te helpen stimuleren. Kijk of het realistisch is voor die leerling om door bijvoorbeeld tutorlessen de achterstand in te halen. Compacten van stof en bijvoorbeeld ook naschoolse (bij)lessen. Maar ook activiteiten die bijvoorbeeld bijdragen aan de sociaal emotionele ontwikkeling. Die eenzaamheid onder jongeren tegen gaat. Ook hier weer maatwerk.
En we moeten het gesprek als ouders, leraren, overheid aangaan of het zo erg zou zijn om er langer dan de gestelde tijd er over te doen? Moeten we vast blijven houden aan die leerstof, binnen een gestelde termijn? Of zou het in fases kunnen?
Ook de veiligheid van de jeugd staat bij jou voorop. Kun je het nader toelichten?
Jongeren worden (steeds jonger) de criminaliteit ingelokt. Het dealen, vervoeren, knippen van drugs, het afstaan van hun bankrekening, op de uitkijk staan voor politie, loverboyproblematiek, meewerken aan mensenhandel. Het begint vaak met simpele klusjes, of als ‘bescherming’ tegen pesters of onder dwang. Hoe kom je daar als jongere weer uit?
Als ouder kun je bijvoorbeeld via de site crimitalk.nl door middel van stellingen en vragen met je kind in gesprek. Vermoed je dat je kind betrokken is bij criminele activiteiten? Neem dan contact op met de huisarts, praat met de mentor van je kind op school of de wijkagent. De rol van de provincie is hier bijvoorbeeld het stimuleren van bewust wordende activiteiten bij ouders, school en jeugd.
Ondernemers hebben in de Covid-tijd met veel problemen te maken gehad, sommigen gingen failliet anderen proberen te herstellen, wat een lang en moeilijk proces is waarin ook de steun van de lokale overheid essentieel is. Wat is uw mening en wat heeft prioriteit?
Prioriteit heeft dat de centra in de steden weer gaan leven en niet langer die eenheidsworst zijn die we in bijna iedere binnenstad zien; inzetten op beleving.
Dit doe je niet alleen door een diversiteit en mix aan winkels/horeca te (willen) hebben. Je zult aantrekkelijk moeten zijn met betrekking tot het vestigingsklimaat, stimuleren dat leegstand geen optie is (bijvoorbeeld de eigenaar in dat geval een hogere bijdrage aan bijvoorbeeld een bizfonds laten betalen, stimuleren tot laten ombouwen tot woningen, pop ups/ start ups makkelijk toestaan).
Sta de ondernemer niet in de weg met regels, maar vraag juist wat nodig is om herstel makkelijk(er) te maken.
De kwaliteit van het sociale leven is enorm belangrijk. Na de lockdowns misten we de sociale contacten en ervaren velen van ons eenzaamheid.
In Limburg zijn de maatschappelijke organisaties, de sportclubs, verenigingen het kloppend hart van de samenleving. Zij zitten in de haarvaten, het DNA van Limburg. Het is ook iets wat Limburg uniek maak ten opzichte van menig andere provincies, hoe wij georganiseerd zijn/ betrokken zijn met elkaar. Het is belangrijk dat wij oog houden voor de sociale leefbaarheid; als bijvoorbeeld de lokale kroeg/zaal in het dorp moet sluiten, zullen veel clubs/verenigingen geen plek meer in het dorp hebben. We zullen als provincie ook onze bijdrage moeten blijven leveren aan de topsport, cultuur, verenigingen, clubs die bijdragen aan het hart van Limburg, onze tradities in ere houden. Eenzaamheid is er helaas nog steeds, ook na Corona. Maar met deze organisaties kunnen we wel zorgen we dat de eenzaamheid minder wordt.
Een van mijn favoriete quotes is deze van de Amerikaanse politica Shirley Chisholm “Als ze je geen zitplaats aan tafel geven, neem dan een klapstoel mee’’. Hoe belangrijk is empowerment van vrouwen voor jou? En kun je je vinden in deze quote?
Ik vind deze quote ge-wel-dig! Het laat de praktische, oplossingsgerichte houding van een vrouw zien, die haar plaats weet te nemen en daar niet voor een ander van afhankelijk is.
In de praktijk is het wel eens lastig als je niet weet waar bijvoorbeeld die tafel is, of als je niet weet wanneer er aan die tafel gezeten wordt. Kennis is macht; zorg dat je altijd voorbereid bent, wees niet afhankelijk van wat een ander je gunt, maar bepaal je eigen koers. Empowerment van vrouwen vind ik heel belangrijk.
Wat zou je nog meer willen toevoegen aan het einde van het interview
Graag wil ik van de gelegenheid gebruik maken dat als er mensen zijn die een keer op bezoek in een commissievergadering willen komen, of een rondleiding door het Gouvernementsgebouw willen, ze van harte welkom zijn om contact met mij op te nemen.
